Усмон Азим - Чумоли аида нут

 

Бугун амма жойни чумоли босиб кетди. Усмон Азимнинг "Чумоли аида нут" шеъри шу аида. ЧУМОЛИ АИДА НУТ «Менаткаш» деб олганинг унвон, Шоирларнинг ариб хаёли. Менинг эса, азалдан аён Нафратим бор сенга, чумоли. ивирлайсан. Терга ботасан. Тирикчилик солар не кўйга. Нима кўрсанг, уйга тортасан - Уйга... Уйга... орону уйга. Бошинг узра баор уёши, Таратади бир ипак зиё. ашаротлар ичра сен - тоши Баорга ам бомайсан иё. Уйга... Уйга! Тинмайсан бирпас, Югурасан... Сенингча, юо, Оиз албни айтиш учунмас, Оват учун яралган гўё. Уйга... Уйга! Жавдирар кўзинг, Уйингда-ку чириб ётар дон. Хаёлингда ўзинг, бир ўзинг, Ютмочисан дунёни тамом. «А» дедингми, токи «»гача, Очи айтмо замони етди. Биз аммани таниб бўлгунча, Чумолилар кўпайиб кетди. Чорсуни-ку ўйинг (у - бозор, Ўйнар савдо ашуласига). Чумолилар бормода атор, Идоралар машинасида. Оринишар - «чумоли» деманг. (атто шоир бўлсанг ам, жим тур!) азаб билан улар солса чанг, «арс» синади аиат урур. Пештахтага бири ёнбошлаб, Бошчасини увно ашийди. Бири эса гул каби яшнаб, Фарзандига диплом ташийди. Бири бизнинг ишхонамизда, Ерга жами оёин тираб Мансабини тортгани-тортган, Зўриандан шўрлик алтираб. Бири эса: «Пахтакор халим, Тасанно» деб тўлдирар шеърин. Унга хали керакмас, балки Бир орденми, мукофот беринг. Ўраб олди махлулар чиндан, Бузиб орнинг чегарасини. атто она уррият илган, Васиятлар тегарасини. аммасини топиб келиб, энг Олий жазо бермо хаёлим... Ўйлаб олдим - шеър ўлдирар кенг, Мана, ёздим: «Сизлар - чумоли!...» Тугаяпти шеърим. Кетаман. Узр, жоним бўзимга етди. Чумолини ўйлаб туринг. Мен Ниначини кўргани кетдим. Усмон Азим